Dziurawiec zwyczajny - w Polsce jest bardzo pospolity. Rośnie praktycznie wszędzie, nie przeszkadzają mu ubogie gleby. Należy do najpopularniejszych ziół, ma szerokie zastosowanie w ziołolecznictwie. Wymieniany też pod nazwami: dziurawiec pospolity, świętojańskie ziele, ruta polna, ziele św. Jana, krzyżowe ziele, arlika. Ze względu na swoje właściwości uczulające dziurawiec zwyczajny jest w Rosji nazywany: zwieroboj, co dosłownie oznacza zwierzobójca.
Kwitnie od czerwca do sierpnia i wytwarza duże ilości pyłku, który zwabia liczne owady.
Natomiast zbiór dziurawca zazwyczaj odbywa się, a może bardziej odbywał się dokładnie 24. czerwca, stąd jego ludowe nazwy, jak świętojańskie ziele lub ziele św. Jana.
Dziurawiec ma liczne zastosowania m.in. w leczeniu zaburzeń trawienia, schorzenia wątroby i woreczka żółciowego oraz zapalenia dróg moczowych.
Dziurawiec może mieć również zastosowanie w kuchni: młode listki można dodawać do dań z ryby oraz sałatek. W momencie kiedy spojrzymy na liście dziurawca może dostrzec malutkie dziureczki (stąd nazwa dziurawiec), w rzeczywistości są to maleńkie zbiorniczki oleju, gdyż z dziurawca można także produkować olej.
Świeże kwiaty dziurawca zwyczajnego roztarte w palcach wydzielają czerwony sok (stąd jedna z ludowych nazw dziurawca to krewka Matki Boskiej).
Dziurawiec jest stosowany w medycynie od tysiącleci. Był lekiem na wszystko (stąd inna nazwa – ziele na 99 dolegliwości).
W dawnych czasach przypisywano dziurawcowi działanie magiczne, wierzono, że roślina chroni przed czartami i złymi czarami.
Dawniej uważano także, że dziurawiec chroni kobiety ciężarne przed dziwożonami – demonami, które im szkodzą.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz