Nastrosz półpawik (Smerinthus ocellata).

Tułów szary z szeroką z czarnobrunatną plamą biegnącą przez środek. Odwłok oliwkowobrunatny. Zewnętrzny brzeg przedniego skrzydła z tyłu lekko wycięty. Wierzch przednich skrzydeł od brązowo-szarego po brunatno-oliwkowy, niekiedy z różowym odcieniem.
W pozycji spoczynkowej nastrosz półpawik, w przeciwieństwie do większości zawisakowatych, nie składa skrzydeł wzdłuż ciała, lecz rozkłada je na boki nie ukazując jednak "pawich oczek". Dopiero zagrożony gwałtownym ruchem przesuwa przednie skrzydła do przodu odsłaniając "oczka" na tylnych skrzydłach. Kiwa przy tym odwłokiem do góry i na dół. Odwłok przypomina dziób. Jeśli to nie pomaga półpawik wielokrotnie podnosi i opuszcza przednie skrzydła, co ma imitować mruganie.

Motyle te aktywne są nocą, natomiast dnie spędzają przesiadując na korze drzew. Dzięki ubarwieniu skrzydeł stają się mało widoczne dla drapieżników. Ssawkę ma uwstecznioną, przez co jako postać dorosła nie pobiera pokarmu. Kopulacja odbywa się zazwyczaj koło północy. Po rozdzieleniu samice rozpoczynają składanie jaj niemal natychmiast, kontynuując przez cztery lub pięć nocy, z maksymalną aktywnością między zmierzchem a północą. Jaja tych owadów są owalne, bardzo błyszczące, jasnozielone (1,6 x 1,4 mm), przed wylęgiem stają się szarawo białe. Ułożone pojedynczo lub w parach pod liśćmi nie więcej niż 2 m nad ziemią. Jego gąsienice żerują na rozmaitych drzewach liściastych, takich jak wierzby i topole, a także owocowych.
Gąsienice dorastają do 80 mm, są zielone z ukośnymi smugami na bokach. Charakterystyczny dla gąsienic zawisakowatych róg na końcu odwłoka mają niebieski. W przypadku młodej postaci larwalnej tak do ok 5 mm róg jest blado różowy.
Gąsienice można spotkać od lipca do października, natomiast imago od maja do sierpnia.
Poczwarki mają błyszczący czarnobrązowy kolor. Większość formuje się w glinianej jamce 2-3 cm pod powierzchnią ziemi. Poczwarka jest formą w jakiej nastrosz półpawik zimuje. Występuje na terenie całego kraju dość pospolicie. Ze względu na nocny tryb życia rzadko widywany.

Pająki

Po raz kolejny publikuję post z samymi zdjęciami, jak zawsze albo zrobione po ukazaniu się postu albo początkowo odrzucone, a także tym razem pojawiają się skakuny których pewnie z tych zdjęć nawet nie da się oznaczyć.

Kwietnik

Kwietnik to pająk bardzo wdzięczny do fotografowania, nie ucieka, nie próbuje się chować np. za różnymi elementami roślin jak niektóre osobniki innych gatunków.

Samica darownika przedziwnego wraz z kokonem młodych.

Kolejny skakunowaty nie wiem czemu ale bardzo lubię to zdjęcie.

W tym przypadku również nie mam pojęcia jaki to gatunek ale to jedyne zdjęcie jakie mam tego gatunku.

Bagnik przybrzeżny

Na koniec dosyć niecodzienna perspektywa bagnika przybrzeżnego, widać natomiast kądziołki przędne.

Rębacz sosnowiec (Rhagium inquisitor).

Rębacz sosnowiec.

Rębacz sosnowiec zwany również rębaczem pstrym to drugi gatunek opisywany przeze mnie z tego rodzaju. Pierwszym był rębacz szary czyli rębacz pniowiec. Słowo "już" jest tutaj stosowane przeze mnie zdecydowanie na wyrost, z tego względu iż ostatni post pojawił się już prawie rok temu. Za co oczywiście chciałabym przeprosić i mam nadzieję że zacznę znowu dodawać nowe posty przynajmniej raz w miesiącu.
Pod względem ubarwienia, rębacz sosnowiec jest szary, z czarnymi plamkami, które znajdują się na pokrywach, przedpleczu oraz głowie. Ich ciało jest charakterystycznie wydłużone, zaś pokrywy zwężają się ku tyłowi (podobnie jak u wielu innych kózkowatych).
Ze względu na upodobanie do drzew iglastych, najczęściej widuje się je w borach sosnowych, ale także w lasach mieszanych.
Dorosłe osobniki przesiadują na ściętych pniach oraz pniakach, jednak ze względu na barwy maskujące bardzo trudno jest je wypatrzeć.
Dorosłe rębacze można spotkać od wczesnej wiosny aż do lata. Wtedy też odbywa się ich rójka. W międzyczasie pożywiają się oraz rozmnażają. Podrodzina zmorszników znana jest ze swego zamiłowania do kwiatów, jednak rębacz sosnowy, podobnie jak jego kuzyni (poza rębaczem pniowym), raczej rzadko odwiedzają kwiaty.
Po kopulacji samica szuka odpowiedniego miejsca do złożenia jajeczek, ma to miejsce w szczelinach pieńków lub leżących nieokorowanych, leżących na ziemi pniach. Samiczka jest wstanie złożyć ich około 150 sztuk, pojedynczo, lub w niewielkich złożach. Wkrótce wylęgają się z nich białe, robakowato wyglądające larwy. Za pomocą silnych żuwaczek, drążą nieregularne, niejednokrotnie rozgałęziające się, placykowate chodniki pomiędzy korą a drewnem (rzadko przy tym uszkadzają to co najistotniejsze, czyli biel). Drążenie i żerowanie zajmuje larwom całe dwa lata, tyle bowiem trwa najczęściej ich rozwój. Przez ten czas rosną, aż osiągną około 3 cm długości. Wtedy też przepoczwarczają się w specjalnej kolebce poczwarkowej. Pod koniec jesieni z poczwarki wychodzi dorosły chrząszcz, ale nie opuszcza jej, lecz cierpliwie czeka, aż nadejdzie wiosna.