Dorosła Chlorochroa osiąga od 1,1 do 1,4 cm. W naszym kraju występuje jeszcze jeden przedstawiciel tego rodzaju - Chlorochroa juniperina, która żywi się wyłącznie jałowcami. Na pierwszy rzut oka jest bardzo zbliżona wyglądem do Ch. pinicola, choć przeważnie jest bardziej zielona. Prawdziwą pewność co do spotkanego przez nas gatunku, możemy mieć jednak dopiero wtedy, gdy spojrzymy na kłujkę. A ta u Ch. pinicola jest wyjątkowo długa. Podczas spoczynku sięga aż za drugi segment odwłoka. W przypadku Ch. juniperina, kłujka ledwo sięga do bioder trzeciej pary nóg. Kolejną cechą odróżniającą te dwie tarczówki jest różnica w ubarwieniu czułków. Drugi człon czułka Ch. pinicola jest czarny, podczas gdy u Ch. juniperina jest zielony.
Młode osobniki Ch. pinicola wysysają soki z igieł oraz młodych pączków, dorosłe zaś pożywiają się nasionami w szyszkach. Ich główne pożywienie stanowią różne gatunki sosen, notowano sporadyczne żerowanie na świrku i jodle. Jak wiele innych tarczówkowatych, także Chlorochroa posiada mechanizm obronny, polegający na wydzielaniu bardzo nieprzyjemnego zapachu. Dorosłe tarczówki zimują ukryte np. pod pniakami, lub pod korą drzew. Dzięki temu, dorosłe owady mogę się pojawiać wiosną przyszłego roku, nawet w marcu. Nowe pokolenie pojawia się natomiast dopiero w połowie sierpnia. W Polsce obserwowany na całym obszarze kraju. Spotykany rzadko, na co może mieć wpływ przebywanie w koronach drzew. Także liczebność może być spora, ale tryb życia utrudnia obserwacje.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz